Stres en baby-psychologie

Ok.... waar te beginnen. Deze keer geen mooie foto's en rozegeur-verhalen. Mike en ik geloven niet meer in sprongetjes. Ik (Edith) begin te geloven dat een kind mag huilen, maar ik vind dat HELEMAAL NIET LEUK (ok KU-U-U-U-T beschrijft mijn gevoel beter).

Op de arm in slaap vallen was op een gegeven moment niet het enige euvel meer. Suzanne liet zich ook steeds slechter weg leggen als ze in slaap was gevallen. Overdag deed ze dan alleen hazeslaapjes op mijn arm of in haar bedje. 's Nachts ging het wel goed naar mijn gevoel, maar ze kwam echt wel regelmatig nog twee of drie keer (ok en soms 1 keer). Gaan slapen pas om een uur of 10-11 's avonds. Lachen deed ze ook niet zoveel als ik verwacht had. M.a.w. er moest iets gebeuren want ze kwam echt niet aan haar rust toe. Dus dan maar in haar bedje leggen en laten huilen (met de 5 minuten regel van Rixte). Vrijdag was een regelrechte ramp voor mij, want ik had haar nog nooit echt laten huilen en ik vond het ontzetten sneu. Maar ja, een alternatief was er niet echt. Nu moet ik zeggen dat het redelijk goed gaat: ze is vrolijker als ze wakker is. Je kan beter met haar spelen en is minder 'dreinerig'. Overdag slaapt ze langer aan 1 stuk. TOtaal heeft ze denk ik vrijdag wel zo'n 2-3 uur gehuild (niet aan een stuk uiteraard), gisteren was dat al minder. We hebben al twee nachten gehad dat ze sliep van 7-8 uur 's avonds tot 7-8 uur 's ochtends met 1 voeding om 03:00. Ok, dit laatste mag ik natuurlijk nog niet extrapoleren, maar ik verwacht wel dat dit beter gaat.

Huilen is nog steeds niet leuk, maar ik durf voorzichtig te zeggen dat het wel z'n nut heeft.

ps. Mike heeft er veel minder moeite mee, gelukkig. Helaas moet hij morgen weer naar zijn werk :-).
pps. Lieve Carien: dank voor je geweldig support vrijdag en het mooie boek. Ik heb het al uit (in ieder geval de maanden 0-3 maanden).